ابوالحسنی، علی. (1383). حکمت شیعی در شاهنامه فردوسی. مجله هنر دینی، 19، 258-221.
احمدی، بابک. (چاپ چهارم). ساختار و تأویل متن. تهران: نشر مرکز.
اکبری، منوچهر. (1390). دفتر اول فردوسی پژوهی (مجموعه مقالات). تهران: خانه کتاب.
آلن، گراهام. (1385). بینامتنیت (پیام یزدان‌جو، مترجم). تهران: نشر مرکز.
جابر، ناصر. (2007). التناص القرانی فی‌الشعر العمانی. جامعه النجاح للابحاث، العلوم الانسانیه، 12(4).
جهانگیری، علی فخر داوری. (1369). فرهنگ نام های شاهنامه: معرفی اجمالی قهرمانان شاهنامه فردوسی همراه با تطبیق نام های مشترک در شاهنامه و اوستا. تهران: انتشارات برک.
الحسینی الخطیب، عبدالزهراء. (1975). مصادر نهج‌البلاغه و اسانیده (الجزء الاول). بیروت: مؤسسه الاعلمی للمطبوعات.
حماد، حسن. (بی‌تا). تداخل النصوص فی‌الروایة العربیه. (چاپ اول). قاهره: مطابع الهیئه المصریه العامه للکتاب.
راثی، محسن. (1383). تأثیر نهج‌البلاغه و کلام امیرالمؤمنین در شعر فارسی. تهران: انتشارات امیرکبیر.
راستگو، سید محمد. (1376). تأثیر قرآن و حدیث در شعر فارسی. تهران: سمت.
رستگار فسائی، منصور. (1370). فرهنگ نام های شاهنامه. تهران: مؤسسه مطالعات وتحقیقات فرهنگی، پژوهشگاه.
رنجبر، احمد. (1363). جاذبه‌های فکری فردوسی. تهران: انتشارات امیرکبیر.
سیدی، سید جعفر. (1365). بهره ادبیات از سخنان امام علی (ع). در مجموعه مقالات یادنامه کنگره هزاره نهج‌البلاغه. تهران: بنیاد نهج‌البلاغه.
شیخ الاسلامی، سید حسین. (بی‌تا). غررالحکم - گفتار امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام. تهران: انتشارات انصار.
عزام، محمد. (2005). شعریه الخطاب السردی. دمشق: منشورات اتحاد الکتاب العرب.
عشق‌آبادی، زهرا. (1389). بهره‌گیری از اصول اخلاقی نهج‌البلاغه. نشریه قرآن، حدیث و نهج‌البلاغه، 82.
فردوسی، ابوالقاسم. (1387). شاهنامه (به کوشش پروانه طاهری و مونا ناصر المعمار، چاپ اول). تهران: چاپخانه رفاه.
قائمی، مرتضی. (1387). بینامتنی دیوان ابوالعتاهیه با نهج البلاغه. انجمن ایرانی زبان و ادبیات عربی، 9، 178-157.
کیوان، عبدالعاطی. (1998). التناص القرانی فی شعر أمل دنقل. (بی‌مک): مکتبه النهضه الحصریه.
مجاهد، احمد. (2006). أشکال التناص الشعری. مصر: الهیئه المصریه العامه للکتاب.
مختاری، قاسم، و شانقی، غلام‌رضا. (1389). بینامتنی قرآنی و روایی در شعر سیدحمیدی. فصلنامه علمی پژوهشی لسان مبین، 2(2)، 215-197.
مسبوق، سید مهدی، و بیات، حسین. (1391). روابط بینامتنی قرآن با نامه سی و یکم نهج‌البلاغه. مجله مشکوة، 114.
مقدادی، بهرام. (1378). فرهنگ اصطلاحات نقد ادبی از افلاطون تا عصر حاضر. تهران: فکر روز.
مقدسی، ابوالحسن، خلف، حسن، و همایونی، سعدالله. (1389). روابط بینامتنی نهج‌البلاغه با آثار امین الریحانی. پژوهشنامه نقد ادب عربی، 6(59).
منتصب مجابی، محمد. (1383). تأثیر قرآن و احادیث در شاهنامه فردوسی. تهران: انتشارات طاق بستان.
موسی، خلیل. (2000). قراءات فی الشعر العربی الحدیث والمعاصر. دمشق: منشورات اتحاد الکتاب العرب.
میرزائی، فرامرز، و واحدی، ماشاءالله. (1388). روابط بینامتنی قرآن با اشعار احمد مطر. نشر دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه باهنر کرمان، 8(22).
نهج‌البلاغه. (1386). (محمدتقی جعفری، مترجم). قم: انتشارات فرهنگ و هنر.
وعد الله، لیدیا. (2005). التناص المعرفی فی الشعر عزالدین المناصره. اردن: دار المجد لاوی للنشر و التوزیع.
ویلکی، کریستین. (1384). وابستگی متون، تعامل متون. (طاهر آدینه‌پور، مترجم). پژوهشنامه‌ی ادبیات و نوجوان، 28.
)